Po roku obecności w naszym życiu nadszedł czas pożegnania, najtrudniejsza i najsmutniejsza część wolontariatu. W maju powiedzieliśmy „do zobaczenia” panu Enginowi a dziś pani Ines i pani Catarinie. Mamy nadzieję, że niedługo się spotkamy, zawsze będziemy o Was pamiętać.
